De moeraswolfsklauw is geen blijvertje

moeraswolfsklauw komt vaak in groepen voor

De familie van de wolfsklauwen zit qua bouw een beetje simpel in elkaar. Bloemen hebben ze niet en zullen ze ook nooit krijgen. Het zijn namelijk sporenplanten, net als

liggende stengels moeraswolfsklauw

paardenstaarten, mossen en varens. Die bloeien nooit, ze verspreiden geen zaden, maar sporen. De blaadjes van wolfsklauwen zijn eenvoudig gebouwd: klein, smal en ze hebben slechts één nerf. De stengel is niet zoals bij paardenstaarten gedeeld, maar bestaat uit één geheel. Ondanks deze niet al te ingewikkelde bouw is het een erg interessante groep. Zo’n duizend soorten telt de familie, in Nederland vinden we hooguit vijf soorten. De moeraswolfsklauw is hier de meest algemene.

Kenmerken van wolfsklauwen

De soorten die we in Nederland vinden , op Takkenhoogte komt naast de moeraswolfsklauw ook de grote wolfsklauw voor, voelen zich erg thuis op zure,  vochtige kalkarme, licht humusrijke zandgrond. De hoofdstengel kruipt over de grond en vormt dan wortels. De zijstengels richten zich op. De blaadjes zijn naaldvormig, hebben een gave

In de herfst verspreidt de moeraswolfsklauw sporen

rand en staan in dichte rijen aan de stengel. Als dakpannetjes bedekken ze elkaar. In de nazomer gaat de moeraswolfsklauw sporen maken. Dat gebeurt boven in de stengel, daar worden sporendoosjes gevormd. Je kunt ze herkennen aan de lichtere kleur.De sporen worden met de wind meegenomen. Komt een spore op een gunstige plek, dan kan het nog wel een poosje duren voordat er een prothallium uit groeit. Dit is een (ondergronds en nagenoeg onvindbaar) voorstadium van de volwassen plant. Het prothallium vormt mannelijke en vrouwelijke orgaantjes en pas na de bevruchting ontstaat de volwassen plant die wij als wolfsklauw herkennen. Simpele familie ? Ja, wat bouw betreft wel, maar de voortplanting gaat op een hele moeilijke manier.

Bloem zonnedauw tussen stengels van de moeraswolfsklauw

Pionier

De moeraswolfsklauw is een pioniersplant. Juist bij deze wolfsklauw ontkiemt een spore snel, tenminste als de plek geschikt is. Dat gebeurt bijvoorbeeld bij het ontwikkelen van nieuwe natuur. Als landbouwgrond wordt omgezet in toekomstig heide ( Rabbingerveld bijvoorbeeld) ontstaan op het afgeschraapte gele zand kansen voor deze sporen. Al binnen een jaar zijn de eerste wolfsklauwtjes te zien. Als een volwassen plant in de nazomer/herfst sporen heeft gevormd sterft ie bijna helemaal af. Aan de voet van de rechtopstaande stengel vormen zich overwinterende knoppen die in het volgend jaar tot nieuwe planten uitgroeien. Zo kunnen moeraswolfsklauwen groene tapijten vormen en zijn ze makkelijk te vinden.

groene tapijten van moeraswolfsklauw: hoe lang nog ?

Slachtoffer van successie 

Zo’n frisgroene mat van moeraswolfklauw is een prachtig gezicht. Geniet er maar van, want de kans is groot dat ze er na een paar jaar niet meer staan. De boosdoener is een natuurlijk proces dat successie heet. Successie is een opeenvolging van plantengemeenschappen met als eind stadium het bos. Anders gezegd, je ziet eerst een kale vlakte en als je er jaren later weer komt is de vlakte bezig in een bos te veranderen. De planten die je als eerste op de kale zandvlakte tegenkomt zijn de pioniers. Deze verkenners blijven niet lang, want ze worden vrij snel verdrogen door andere vegetaties, zoals heide. De moeraswolfsklauw is daardoor geen blijvertje.

De klauw van de wolf ?

 

 

This entry was posted in Flora and tagged , . Bookmark the permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

De volgende HTML tags en attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>