In het Reestdal is dit de bekendste vertegenwoordiger van de stinzenflora. Op een zondagmiddag in maart is het op landgoed Dickninge dringen geblazen. Iedereen wil ze zien; de duizenden bloeiende holwortels. Er wordt naar hartelust gefotografeerd en gefilmd en dat is ook geen wonder, want in het vroege voorjaar is de tuin van Dickninge een paradijs voor plantenliefhebbers en wandelaars.
Henk van Halm noemt in dagblad Trouw van dinsdag 23 maart 2004 de holwortel “vogeltjes op de kruk”. Weer anderen spreken van “kippen op een stok”. In nog andere benamingen worden de bloemen vrijwel altijd met vogels vergeleken.
Met een beetje fantasie kun je er ook van alles in zien. De holwortel hoort bij de helmbloemen. Ze zijn er in het wit en in het paars. De bloemen worden vooral bezocht door bijen en hommels, ook citroenvlinders zijn in bloeiende holwortels geïnteresseerd. Bij de landing op de bloem buigt de vergroeide onderlip van de bloem een beetje door.
Zo komen de meeldraden en de stamper vrij en slaan tegen de buik van het insect. Met de buik vol stuifmeel vliegt de hommel naar een andere bloem. De knol van de holwortel is, zoals de naam al doet vermoeden, hol van binnen. De plant groeit het liefst op luchtige humusrijke g
rond.
In de holle wortels zitten geneeskrachtige stoffen. In het boek “De plant in de geneeskunde” (uitgeverij Atrium) worden corydaline en bulbopadine genoemd. Deze stoffen hebben een kalmerende en verdovende werking en worden toegepast bij ziekten met spiersamentrekkingen. Bulbopadine kan als narcosemiddel worden toegepast. Zouden de monniken van het klooster Dickninge dit al hebben geweten?
