De eerste bewoners
Het Reestdal bestond in de pre-historie grotendeels uit uitgestrekte veenmoerassen. Het gebied moet onaantrekkelijk en gevaarlijk geweest zijn, want mensen kwamen er nauwelijks. Er zijn wel vondsten gedaan uit de Jonge Steentijd (5500-2000 v. Chr.) en uit de Bronstijd (2000-800 v.Chr.), maar veel stelde het allemaal niet voor.
Een paar vuurstenen bijlen, wat klokbekers, een bronzen bijl en je hebt het wel gehad. In het boek “Over de Reest” wordt niet voor niets gesproken over “archeologische armoede”. Nee, een archeoloog heeft in het Reestdal weinig te zoeken. Geen vondsten uit de Late Bronstijd, de IJzertijd , de Romeinse Tijd en de Vroege Middeleeuwen. Er zijn geen veenbruggen aangetroffen, ook celtic fields ontbreken.
Hoe dat kan ? In ieder geval was het gebied erg nat en gevaarlijk. De zandruggen die er bovenuit staken waren te klein voor een gemeenschap van een paar honderd mensen. Er was te weinig ruimte om goed te kunnen bestaan.
En het Reestdal lag veel te geïsoleerd tussen de veenmoerassen van Drenthe en Overijssel. Wel was er een verbinding tussen Drenthe (Zuidwolde) en de vechtoevers bij Ommen. Waarschijnlijk ging die route over de zandopduikingen van Nolde, Schrapveen, Rabbinge en Ommerschans.
