Vooral in de eerste helft van de twintigste eeuw zijn op talloze plaatsen in het noorden en oosten van ons land beken en beekjes van de kaart verdwenen.
Oorzaak ? In die tijd was men er van overtuigd dat overtollig water zo snel mogelijk moest worden afgevoerd. Kronkelende stroompjes zorgden alleen maar voor te traag stromend water.
Dus werden veel beken rechtgetrokken en veranderden in een saaie afwateringssloot met hier en daar nog een flauwe bocht. Bovendien ging het landschap op de schop tijdens de vele ruilverkavelingen. Van veel beekdalen bleef niet veel meer over. Oude topografische kaarten herinneren ons nog aan een landschap dat helaas niet meer bestaat.
De tijdgeest van nu is anders. Een nostalgisch verlangen naar oude landschappen lijkt nu een trend. Op veel plaatsen in de regio zie je beekdalen, voor zover dat nog mogelijk is, weer in oude glorie terugkomen. De oude loop van de beek wordt weer uitgegraven, aangrenzende hooilanden komen weer terug, houtwallen en geriefhoutbosjes worden weer aangeplant. En het klinkt gek,maar de problematiek rond het broeikaseffect is een zegen voor de beekdalen in ons land. In veel beekdalen worden waterbergingsgebieden in de middenloop of bovenloop aangelegd.Vaak levert dat natuurwinst op.
In onderstaande artikelen bezoeken we een aantal beekdalen, waar natuur- en landschapswaarden weer worden hersteld of gewoon nog aanwezig zijn.