De eik van Dickninge in maart

Nog een poosje,dan ga ik “in blad”, zoals wij dat als bomen onder elkaar noemen. Ik heb het wel een beetje gehad met de winter. Veel koude en donkere dagen! Bomen houden van licht, omdat het nou eenmaal onze energiebron is. Als ik straks al die duizenden bladeren draag gebruik ik het zonlicht om er mijn voeding van te maken. Het is nu nog niet de tijd om daar over te vertellen, dat mooie verhaal bewaar ik voor later. Mijn knoppen worden langzaam steeds dikker. Ze beginnen te zwellen. Dat komt omdat mijn stijgende sapstroom op gang komt. Misschien is het wel leuk, als ik daar iets over vertel. Mijn stam is opgebouwd uit ringen. Elke voorjaar en zomer maak ik nieuwe houtcellen. In het voorjaar erg veel en in de zomer wat minder. Ik kan die ringen alleen maar laten zien als ik word omgezaagd, dus laat ik het maar even bij woorden houden. De plaatjes zijn van een gesneuvelde collega. Die houtcellen dus, vormen onder elkaar gelegen langgerekte buizen. Die worden houtvaten genoemd. Deze zitten altijd in het jongste hout. De houtvaten in het binnenste deel van mijn stam zijn helemaal dichtgegroeid. Daar gaat niets meer door heen. Dit deel van mijn hout wordt trouwens kernhout genoemd. Het is heel hard en erg geschikt timmerhout,maar daar praat ik liever niet over. In de komende weken hebben mijn knoppen erg veel water en voedingsstoffen nodig. Door die langgerekte houtvaten zuig ik daarom water en mineralen op uit de bodem. Overigens moet je eens op mijn knoppen letten. De schubben hebben een prachtige diepbruine kleur. Afgelopen maanden hebben ze de inhoud (opgevouwen bladeren en bloemen) beschermd tegen uitdroging en vorst. Aan de voet van mijn indrukwekkende stam kun je zien dat het voorjaar wordt. De blaadjes van het fluitenkruid laten zich zien. Het gaat de goede kant op!