Even voorstellen
U kunt het geloven of niet, maar ik ben zeer vereerd. Op deze website word ik vanaf nu elke maand gefotografeerd en mag ik iets over mezelf vertellen. En dat doe ik graag. Ik zie vaak wandelaars met bewondering naar me kijken. Dat is ook logisch, want ik ben erg indrukwekkend om te zien. Mijn weerbarstige zware stam heeft een behoorlijke doorsnede en mijn takken zijn knoestig en grillig. Mijn silhouet is bolvormig. Ik sta aan de rand van landgoed Dickninge en dagelijks geniet ik van een prachtig uitzicht over het dal van de Reest. Ik heb ook een mooie uitkijk over de es van Dickninge. Mijn wetenschappelijke naam is Quercus Sessiliflora, maar je mag ook wel gewoon wintereik zeggen.Mijn leeftijd? Dat weet ik zelf niet, ik ben in ieder geval ouder dan 100 jaar. Wie het precies weet moet het maar zeggen.
Winterslaap
Een paar maanden geleden heb ik mijn bladeren laten vallen. En dat is maar goed ook. Bij lage temperaturen kan ik geen water meer uit de grond opzuigen. Dat zou betekenen dat al die duizenden bladeren die ik draag zouden uitdrogen. Daarom ben ik nu kaal en verkeer in rust. Nou ja, rust…. laat ik maar zeggen dat veel van mijn levensprocessen momenteel erg
traag gaan. Aan fotosynthese doe ik in ieder geval niet. Daar heb ik bladgroen voor nodig en dat ben ik sinds de herfst kwijt. Ook al ben ik zonder blad , toch blijven er nog wel een paar herkenbare onderdelen over. Je kunt aan me zien dat ik een eik ben door naar mijn knoppen te kijken! Mijn knoppen zijn bruin en er zitten altijd meerdere bij elkaar. Ze hebben geen steeltjes, zoals die van de zwarte els. Groter dan een centimeter zijn ze nooit. En let ook eens op mijn schors! Die is grijsbruin en heeft verticaal lopende groeven.
